La Ferme du Bonheur
Hommage aan Patrice GEORGE
Vrijdag 29 november belde Jacqueline ons op met slecht nieuws. Brandweer en ambulance reden door Fétigny en stopten bij Lulu om de weg te vragen. Later op de dag sijpelde het nieuws door. Patrice George, de fotograaf, was dood. Hij had die morgen zelfmoord gepleegd.
Het is niet waar, hoopten we, ergens een vergissing, een misverstand. Toch wel, zijn vrouw Fabienne bevestigde 's avonds het vreselijke nieuws. Een financieel probleem zou de oorzaak geweest zijn.
Hoe is het mogelijk ? We kenden Patrice nu een paar jaar, sinds de aperitif van juli 2000. Een fijne man, iemand die tijd voor je had, aangenaam om mee te praten.
Hij moet ergens 50 - 55 jaar oud zijn, gepensioneerd van het leger. Hij was vroeger nog para-commando geweest, maar vooral fotograaf. We hebben veel van zijn foto's gezien voor het leger : generaals en soldaten, in volle aktie of op parades. Maar ook foto's van mensen en kinderen in verre landen, want met het leger was hij overal geweest.
Toen hij na zijn legerperiode werk zocht in Parijs als fotograaf werd overal de deur voor hem gesloten. Hij was te oud. Zeer zeker heeft hem dat erg gekwetst.
In de paar jaren dat hij met Fabienne en Léa in Fétigny woonde heeft hij enorm veel foto's getrokken van de natuur in de Morvan. Indrukwekkend materiaal, vooral van al die honderden kleine kevertjes en andere beestjes in de bossen en weiden in de buurt. Hij had de laatste maanden heel concrete plannen om er een fotoboek van te maken.
Fétigny is Parijs niet, en de interesse van de mensen voor fotografie en mooie foto's is in Fétigny en omstreken nog kleiner dan in Parijs. Maar deze zomer was er een tentoonstelling van zijn foto's in Arnay-le-duc, en Patrice kreeg er zeer veel lovende reacties op. Het aantal verkochte foto's lag boven de verwachtingen. En nu in november waren zijn foto's geëxposeerd in het atelier van architekt Correia in Saulieu.
De twee laatste jaren had hij de groepsfoto getrokken op onze aperitief. Ik trok ook een foto waar hij dan ook op stond. Maar hij had een paar details gezien, in een oogwenk, en zijn foto was beter.
Hij kon heerlijk koken. Uit een boekje met traditionele gerechten van de streek haalde hij zijn ideeën. Zijn slakken ("escargots de Bourgogne") waren veel beter klaargemaakt dan die uit de winkel. En hij had er veel meer. Hij maakte ze zelf klaar, en dat is geen sinecure. Driehonderd in één keer. Want hij vond het geen plezant werkje. Vraag maar eens uitleg aan iemand die weet hoe je die slakken moet prepareren.
Hij kende veel van al de dieren uit de streek. De laatste tijd praatten we veel over de roofvogels in de Morvan. In de zomer had ik een immense witte roofvogel opgemerkt, en toen probeerden we uit te zoeken welke roofvogel het kon geweest zijn. Toevallig had Patrice de vogel (waarschijnlijk dezelfde) terug gezien in de laatste herfstvakantie, meerdere keren. Hij had zelfs een foto kunnen nemen, en waarschijnlijk was het een slangenarend. De laatste keer dat we bij hem waren gaf hij wat meer uitleg over de slangen, de adder, de hazelworm, en nog iets. Het is voor ons niet altijd gemakkelijk met de woorden in het Frans.
Vorige winter zaten we bij Patrice in de keuken, en zagen het vogelhuisje in de tuin in de sneeuw. Het waren vooral koolmeesjes die kruimeltjes kwamen halen. Wij kennen niet veel van vogels, maar hij heeft ons nieuwe interesse gegeven.
Hij hield van mooie dingen. Hoeveel boeken met mooie tekeningen, schilderijen, aquarellen hij ons heeft getoond ! En mooie muziek. Deze zomer heb ik nog op video een copie gekregen van de film "Tous les matins du monde", met die mooie muziek van Marain Marais. Hij had die film op plaat, dat oudere formaat van een CD zo groot als een LP.
Hij was een kunstenaar, met een scherp oog en een rechte rug. Hij kende iedereen in de streek, ook al woonde hij er nog niet zo lang. Ik ben met hem eens meegeweest om paddestoelen te gaan zoeken in de streek. Onderweg in de auto vertelde hij van de mensen die hij kende. Over alle huizen waar we voorbijreden wist hij iets te vertellen. Vele mensen kwamen bij hem over de vloer. Hij was niet de grote verteller, maar het was plezant om met hem te praten. En wij waren zeker niet de enigen die dat wisten.
Dat hij er nu niet meer is, dat doet pijn. Want we moesten nog zoveel van hem leren, er was nog zoveel om over te praten. Hij had nog veel plannen waarvan we het begin al hadden gezien. Er was nog zoveel mogelijk. Hij betekende iets voor heel wat mensen. Iemand met een slimme kop, veel levenswijsheid, de gevoeligheid van een kunstenaar en tijd om naar jou te luisteren : van dat kaliber lopen er niet veel rond. Te weinig zelfs. Misschien twijfelde hij aan zijn kwaliteiten en keek hij teveel naar wat hij niet kon...
Laatst aan geprutst op 1 december 2002.
Wij krijgen graag uw post op dit adres.