Lulu is overleden
| Op de vooravond van Hemelvaart kreeg Annemie telefoon vanuit Fétigny, van Hélène. Ze vertelde dat haar broer Lulu – afkorting van Lucien - , dinsdagmorgen overleden was aan een hartinfarct. Hij was opgestaan, had het slot van de voordeur losgemaakt, maar voelde zich niet goed en ging terug liggen op bed. Jacqueline dacht dat hij terug in slaap gevallen was, en pas na een tijdje realiseerde ze zich dat het niet normaal was dat Lulu zo lang bleef slapen. Hij was gestorven. | Lulu was geboren in 1927, hetzelfde jaar als mijn vader en mijn schoonvader. Hij groeide op in Fétigny en heeft er altijd gewoond, als kind in het huis waar wij nu op vakantie gaan. Hij is in Fétigny naar school gegaan, in dat huis op het pleintje van Fétigny. Met zijn jongere broer heeft hij heel vaak in de bossen gewerkt, soms dagen van huis, s'nachts gewoon buiten slapen. |
| Toen we voor de eerste keer ongeveer tien jaar geleden in Fétigny toekwamen, op zoek naar een vakantiehuis, dan was hij het die we als eerste op straat tegenkwamen. Of hij misschien wist waar we ergens dat huis op de foto konden vinden ? Ja, dat wist hij, want hij was een van de verkopers (samen met zijn broer en zus). Hij stapte in onze auto en heeft ons een rondleiding gegeven van het huis, alleen buiten, want de notaris had de sleutel. En zijn kleine inspanning had succes, een jaar later was het huis van ons. | Een andere anekdote speelde zich af bij de notaris, bij de opstelling van de verkoopakte. Het was een beetje spannend, want er moesten nog enkele struikelstenen opgeruimd worden. De notaris wist echter van aanpakken en we konden over alles een akkoord maken. Na de ondertekening verlieten we het kantoor en was het Lulu die aandrong om in café Le Parisien nog iets te gaan drinken. Het was een frisse zaterdagmorgen en wij vonden dat direct een goed idee : zoiets moest gevierd worden. Het is het begin geworden van een groeiende vriendschap met Lulu en Jacqueline, zijn broer en zijn zus en hun respectievelijke echtgenoten. |
| Lulu en Jacqueline waren op hun manier erg bekommerd om ons. Als we op vakantie toekwamen was het een vast ritueel om die eerste avond bij hen te gaan eten. Lulu vertelde dat er in Fétigny in vroegere dagen verschillende cafés waren. Hij zal ze allemaal goed gekend hebben. Nu is er geen enkel meer, zelfs geen meer in de wijde omtrek. Maar bij Lulu en Jacqueline zat er regelmatig bezoek. Iedereen was er altijd welkom. Je kreeg er een glas wijn (un canon) aangeboden, of een pastis met muntsiroop. En er was veel kans dat je er andere bekenden ontmoette. Lulu en Jacqueline gingen zelf niet veel weg, zij bleven bij wijze van spreken thuis om te kunnen ontvangen. | Lulu had vorig jaar een nieuw heup gekregen. Hij was er zeer blij mee, zijn mobiliteit was weer terug prima. Dit jaar met Pasen was de gezondheid minder geworden. Hij was geopereerd en was een beetje zijn evenwicht kwijt. Hij liep dus met krukken. Jacqueline, die zelf ook met krukken loopt, was er niet gerust in om haar man aan huis gekluisterd te zien. Dat zou hij zeker niet lang verdragen. Misschien had ze gelijk. |
Laatst aan geprutst op
Wij krijgen graag uw post op dit adres.